Λιθόκτιστη, επίτοιχη, από γκρι εγχώριο σχιστόλιθο, με μία γλυπτή λίθινη κούπα στη θέση κρουνού. Η κούπα περικλείεται δεξιά και αριστερά από 2 τετράγωνες λιθόκτιστες κολώνες και από ένα συνδετήριο περβάζι υπεράνω. Πάνω από το περβάζι, κοσμεί την βρύση μία γλυπτή-λιθανάγλυφη παράσταση, η οποία εμφανίζει 2 περιστέρια που ζητούν να ξεδιψάσουν, πάνω από μία λίθινη λεκάνη νερού. Η βρύση χτίστηκε το 1963 και είναι το αποκορύφωμα της τέχνης του Χρήστου Μούρτου, ο οποίος μολονότι όλη του τη ζωή δούλευε ως κτίστης, στη βρύση αυτή και στην άλλη της Αγοράς, έκανε και χρέη πελεκάνου. Πελεκάνος λεγόταν ο σμιλευτής, αυτός που έφτιαχνε τα αγκωνάρια (ακρογωνιαίοι λίθοι), γενικά ορθογώνιους, με ομαλές επίπεδες επιφάνειες λίθους. Θυμούμαι ότι για τη βρύση αυτοί βοηθούσαμε και οι μαθητές του υπερκείμενου Δημοτικού Σχολείου, τροχίζοντας-ακονίζοντας τα καλέμια του μπάρμπα-Χρήστου τρίβοντάς τα ρυθμικά σε πέτρα. Στόλισμα δίπλα στη βρύση, αποτελούσε μία εντυπωσιακή τράπεζα, φτιαγμένη από μία στρογγυλή μονόλιθη μυλόπετρα, στηριγμένη σε ένα στύλο (τσιμεντοσωλήνα). Νομίζω ότι η μυλόπετρα ήταν από τον ερειπωμένο μύλο του Γρούμπα στο Μάι Ρέμα. Την ιδέα για την τράπεζα, είχε ο Ιω. Φινινής και την υλοποίησε ο Χρ. Μούρτος το 1966 (τώρα πλέον δεν υπάρχει η μυλόπετρα). Τη βρύση σχεδίασε ο Ιω. Φινινής και χρηματοδότησε επί το πλείστον, η ομογενής Δήμητρα Παπαχαραλάμπους. Η Δήμητρα είναι η διάσημη Δημητρούλα, την οποία προσπάθησε να κλέψει το 1907 ο Πάνος Τσουκαλάς από την Άνω Χώρα.
