Φθάνοντας στην Τερψιθέα βλέπουμε στο κεντρικό δρόμο την Αγορά του χωριού. Πρώτα κάνουμε μια στάση στην παιδική χαρά για να ξεδώσουν λίγο τα ταλαιπωρημένα από το ταξίδι παιδιά. Ύστερα αρχίζοντας με το μπακάλικο του Οδυσσέα Κοκοτάκη, κατόπιν το μπακάλικο και φημισμένο εμπορικό κατάστημα του Μήτσου Σωτηρόπουλου, φτάνουμε στη στροφή, στο πουρνάρι, όπου είναι το μπακάλικο του Χρήστου Σπηλιώτη (παλαιότερα του Χρ. Τσαντίλη ή Μερμήγκα). Προσπερνώντας μια μικρή βρυσούλα (σύγχρονος κρουνός σε παραδοσιακή λιθόκτιστη βάση) βρίσκουμε το μπακάλικο του Γιάννη του Τσαντίλη (πρώην Θανάση Γκολιά και πιο παλιά του Γεωρ. Παπαλιβερίου). Όλα τα προηγούμενα καταστήματα είναι σφαλισμένα βέβαια και όλοι οι ιδιοκτήτες αναπαυμένοι. Στα δέκα μέτρα βρίσκουμε το καφενείο του Δημητρίου Μαραγδούλη, στη βεράντα του οποίου η θέα δικαιώνει το όνομα του χωριού.
Συνεχίζοντας στο ανισόπεδο κέντρο του χωριού, ανηφορίζουμε αριστερά στον πλακόστρωτο δρόμο και ανεβαίνοντας από τις αντικριστές σκάλες, βρισκόμαστε μπροστά στην κεντρική πλατεία του Ηρώου, μια από τις μεγαλύτερες πλατείες της ορεινής Ναυπακτίας. Εδώ έχουμε τα καφενεία του Λάκη του Γκολιά και του Γιάννη Παπαθεοδώρου. Η πλατεία είναι λιθόστρωτη και στη βόρεια πλευρά της ξεφυτρώνουν μέσα από τον μαντρότοιχο, το μνημείο των πεσόντων και μία περίτεχνη πέτρινη βρύση. Στο χώρο δεσπόζει ο ιστορικός μεγαλοπρεπής πλάτανος, τον οποίο προσπαθούν να ανταγωνιστούν σε ισκιάδα πέντε-έξι πλατύφυλλες μουριές. Πολλά φώτα, μας δίνουν μια κοσμοπολίτικη ατμόσφαιρα, στις ατέλειωτες καλοκαιρινές βραδιές.
Ανηφορίζοντας φτάνουμε στην άλλη πλατεία, της εκκλησίας, όπου βρίσκεται ο ναός του πολιούχου του χωριού, Αγίου Νικολάου. Η μεγαλοπρέπεια του ναού σε καθηλώνει (είναι από τις μεγαλύτερες εκκλησίες της περιοχής). Ο ναός είναι μνημείο αρχιτεκτονικής και είναι το αποκορύφωμα της προσφοράς και του εθελοντισμού των κατοίκων. Χτιζόταν από το 1913 (που θεμελιώθηκε), μέχρι το 1932 (που έγινε η πρώτη Θεία Λειτουργία). Η αποπεράτωση συνεχίζεται ακόμη, με αποτέλεσμα ο ναός να συναγωνίζεται σε εξοπλισμό, διάκοσμο και λειτουργικότητα τους αντιστοιχους των πόλεων. Στον περίβολο έχουμε και μία βρύση αποτέλεσμα της φροντίδας του αειμνήστου μηχανικού Ιω. Φοινινή και της τέχνης του λιθοξόου, επίσης αειμνήστου Χρ. Μούρτου. Το σκηνικό συμπληρώνουν ένας ζεστός-ανοικτόκαρδος πλάτανος και ένα αείμηκες έλατο.
Μια σκαλίτσα πιο πάνω βρίσκεται το πάρκο των ανδριάντων, στο οποίο φαντάζουν αφ’ υψηλού οι προτομές των μεγάλων ευεργετών Ιωάννη Λαζαροπούλου, Ιωάννη Φινινή και Νικολάου Μητσοπούλου.
Συνεχίζοντας την άνοδό μας βρισκόμαστε στην πλατεία του σχολείου, όπου συναντάμε το Λαογραφικό Μουσείο, στεγασμένο στο κτίριο του πρώην Δημοτικού Σχολείου, απότοκο του «Πολιτιστικού Κέντρου Τερψιθέας» με ιδρυτή και Πρόεδρο τον ακούραστο Τάκη Σταμάτη. Το Μουσείο έχει πολλές συλλογές, όπως: εκκλησιαστική γωνιά, σχολική γωνιά, γωνιά των παντοπωλείων, κοινοτική γωνιά, γεωργικά εργαλεία, αντικείμενα σπιτιού κ. ά.
Πιο δίπλα βρίσκεται το πάλαι κοινοτικό, δημοτικό πλέον ξενοδοχείο, με τους φιλοθεάμονες τους εξώστες του. Η πλατεία είναι λιθόστρωτη (προσφορά του Θεοδ. Βασιλοπούλου) και έχει μια βρυσούλα λίθινη, όπου ξεδιψουσαν τα διψασμένα για μάθηση παιδιά μας. Την νοτιοανατολική γωνία της πλατείας κοσμεί ο ακούραστος έλατος, μοναδικός μάρτυρας, αξέχαστων ρομαντικών βραδιών.
